Ukrayna’nın Harkov kenti sakinleri, Rus güçlerinin geri çekilmesiyle birlikte nefes nefese kaldı

Kharkiv artık nefes alabilen, ancak mutlaka rahatlaması gerekmeyen bir şehir.

Ukrayna kuvvetleri, geçen bir buçuk hafta içinde işgalci güçleri Rus sınırına doğru geri iterek, savaşın ilk günlerinden bu yana ülkenin en büyük ikinci şehrini tehdit eden bir ölüm tutuşunu gevşetti.

Caddeler ve kaldırımlar kraterler ve yıkık binalarla kaplıyken, özellikle şehrin kuzeydoğu köşesindeki şimdi harap banliyö olan Saltivka’da bazı dükkanlar top ateşiyle kül oldu.

Hâlâ travma geçirmiş birçok sakin, normalin neye benzeyeceğini bulmakta zorlanıyor ve onu bulmayı başarabilecekler mi diye merak ediyor.

Meshchaninov olarak bilinen Kharkiv Şehir Klinik Hastanesinin yetişkin cerrahi kanadındaki başhemşire Ludmilla Ivanivna, “Kimse durumun ne olduğunu, nereye saklanacağını, nereye kaçacağını bilmiyordu, çünkü bombardıman şehrin her yerindeydi” dedi. .

O ve meslektaşları Cumartesi günü, Rus zırhlı birlikleri şehre doğru ilerlemeye çalışırken, neredeyse üç ay süren amansız savaşı anlatırken fiziksel ve duygusal olarak bitkin görünüyorlardı.

hastanede yaşam

Moskova’nın böyle bir politikası olduğunu reddetmesine rağmen, Ukrayna’nın başka yerlerinde hastaneler Rus topçuları ve füzeleri tarafından terk edilerek hedef alındı. Meshchaninov’daki personel böyle bir şansa sahip değildi ve koridorda dizilmiş sedyeler, vurulması durumunda patlayacak olan pencerelerden hastaları uzaklaştırmak için hazırdı.

Loş ışıklı koridorlar boyunca, yaşamların sonsuza dek değiştiğini görürsünüz.

“İ [have] hastanede yaşadı [for] 80 gün. İki buçuk ay. Hastanenin travma cerrahlarından biri ve pediatri başkanı Dr. Oleksandr Dukhovsky, ilk günden bu güne,” dedi.

Diğer personel ve hatta hastalar da aynısını yaptı – bazıları görev duygusundan, ancak diğer durumlarda gidecek hiçbir yerleri olmadığı için.

Rus mermileri Mart ayında Harkov’da yardım için sıraya giren sivilleri vurduğunda, onları tedavi eden Dukhosky’ydi ve bazen de en korkunç koşullar altındaydı.

Dukhovsky uzun bir aradan sonra, “Bunun hakkında konuşmak çok duygusal,” dedi.

Gidecek yeri olmayan hastalar

6 Mart’ta, hastane yolunun bir kilometre yukarısındaki bir apartman bloğuna, neredeyse binanın tepesine bir top mermisi düştü. Ortaya çıkan patlama pencerelerde patladı ve mutfak kapısının 18 yaşındaki Diana Zinchenko’ya doğru uçmasına neden oldu.

Genç kadının yüzü ve kafası ezildi. Hastaneye vardığında, Dukhosky iki ameliyat ve yüzünün yeniden yapılandırılması yoluyla onu kurtarmak için mücadele etti.

Sol gözünü kaybetmesine ve başının yanında büyük bir yara izine rağmen hayatta kaldı. Hala hastanede.

Diana’nın annesi Viktoria, liseden yeni mezun olmuş, uzun dalgalı saçları ve resmi bir elbisesiyle kızının o mutlu, daha masum günlerden fotoğraflarını sergilemeye can atıyordu.

“Çok güzel,” dedi Viktoria, kızı hastane yatağında otururken ve sanki ona gösterilen tüm ilgiden utanmış gibi utangaç bir gülümsemeyle parladı.

Daireleri harap durumda olduğu için gidecek hiçbir yerleri yoktur. Diana’nın torunuyla röportaj yapmaktan, fotoğraflarının çekilmesinden ve ona yaltaklanmaktan bunalmış görünen büyükbabasıyla paylaştıkları hastane odasında yaşıyorlar.

“Teşekkür ederim. Teşekkürler,” diye Rusça tekrarlayıp duruyordu.

Kasabanın karşısında, Kharkiv’in göreceli güvenliğinde nereye gideceğinden veya ne yapacağından emin olmayan daha fazla insan vardı.

Bir sığınağı eve dönüştürmek

Şehir genelinde, eski bir Sovyet döneminden kalma bomba sığınağı, kesişen nehirlerin kalbinde yer alan antik şehir için savaşın zirvesinde 150 kadar kişiye ev sahipliği yapmıştı.

Uzun zaman önce ölmüş Komünist Parti komiserlerinin çerçeveli fotoğraflarıyla dolu eski sığınak loş, nemli, tozlu ve sıkışık. Sakinler ordu sedyelerini derme çatma karyolalara dönüştürdüler. Bazıları evinden birkaç eşya, duvara astıkları fotoğraflar, en sevdiği battaniyeler, yastıklar ve okuma lambaları getirdi.

Aileler arasındaki bazı alanlar battaniye ve muşamba ile tarandı. Çocuklar için, bazılarının boya kalemleriyle beton duvarlara çizdiği bir oyun alanı vardı.

Bir çocuk duvara “BOOM” yazdı, kelimeleri bir duman bulutuyla çevreledi. Çizim, taslağı çizilmiş çizgi film karakterlerinin yanında yer alıyordu.

Henüz sığınaktan ayrılmayan sakinlerden Valentina Turchina, “İnsanlar buraya ilk geldiğinde bombalama o kadar yoğundu ki, insanlar burada üç gün boyunca atlıyor gibiydiler ama sonra burada çok güvende olduklarını anladılar” dedi.

Birlikte yaşadığı yetişkin oğlu birkaç hafta savaşta öldü. Kendi canına kıydığını söyledi ama ayrıntı vermedi.

Turchina, yüzeye geri dönmenin güvenli olup olmadığını bilmediğini söyledi.

Bir fikri olabilir.

Gece şehrin üzerine çökerken, daha fazla siren sesi ve uzaklardan gelen ve giden topçuların sesi karanlığı yarıp geçti.

Kharkiv’in ıstırabının bitmekten çok uzak olduğunu içtenlikle hatırlattı.